Goede Vrijdag: God’s solidariteit tot het uiterste

Op Goede Vrijdag staat, zoals ieder jaar in mijn woonwagen, de Matthäus-Passion zo’n beetje de hele dag op. Het is en blijft een meesterwerk – maar al die dichterlijke schoonheid brengt zo haar eigen valkuilen met zich mee.  “Komm, süsses Kreuz”, laat Bach erin zingen als de kruisweg naar Golgotha begint. Het enige probleem: er is niets “zoets” aan het kruis. De protestantse theoloog Oepke Noordmans noemde het “het lelijke kruis”, en voor Paulus is het kruis een schande, waar hij aanstoot aan neemt. Dat komt er dichter bij. Want het kruis is een verschrikkelijk marteltuig. Aan het kruis geslagen worden is een afschuwelijke manier om vermoord te worden.

Waarom liet God Jezus zó lijden? Het is een vraag waar christenen al 2000 jaar mee worstelen. Had dat niet anders gekund?

Hajo Meyer (1924-2014): Een Rechtvaardige onder de Mensen

Hans Joachim Meyer, geboren 1924, is overleden. Gestorven op de dag dat in de New York Times zijn naam als eerste boven een grote advertentie prijkte: “Survivors and Descendents of Survivors of Nazi Genocide Condemn the Massacre of Palestinians in Gaza”. Als jongeman overleefde hij Auschwitz en op latere leeftijd streed hij – letterlijk tot het laatst toe – onophoudelijk voor een ander Joods geluid, kritisch over Israël en solidair met het Palestijnse volk. Zijn kritiek op de Israëlische behandeling van de Palestijnen kwam juist voort uit zijn gehechtheid aan de Joodse traditie. De Joden waren voor hem “de pioniers van de intermenselijke ethiek”. Wat Israël met de Palestijnen deed, was in zijn ogen “precies het tegenovergestelde”.

Een Rechtvaardige onder de Mensen is gestorven.

Niets meer te verliezen in Gaza

Na een paar weken vakantie terugkomen om meteen maar geconfronteerd te worden met het stuklopen van de onderhandelingen rond de Gazastrook. Daar is natuurlijk ook weer het nodige over geschreven; hoe moet dat nu aflopen daar? Wat ik daar echter zo vaak in mis, is de stem van de mensen in Gaza zelf. En het lijkt me toch dat die het nauwst betrokken zijn bij het hele verhaal. Het zijn hun ouders, kinderen, familieleden en geliefden die dood onder de restanten van hun platgebombardeerde huizen vandaan worden gehaald; zij zijn het die in de overbelaste (en vaak ook gebombardeerde) ziekenhuizen liggen en die hun woon- en werkgelegenheid tot puin geschoten zien worden. Zij zijn het die weer wat hoop kregen toen er onderhandelingen begonnen werden en die deze hoop weer moesten laten varen toen Israël vorige week van de onderhandelingstafel wegliep. Zij zijn het ook, die niettemin weigeren om zich bij de situatie neer te leggen. Zij zijn het, die soms ronduit zeggen: “wij hebben niets te verliezen, want we hebben alles al verloren.”

Gaza in zeven vragen

De redactie van Nieuwwij.nl, het multiculturele/multireligieuze website-project van mijn werkgever het DSTS, vroeg me om een artikel over de nog steeds voortdurende hel in Gaza. Dankbaar gebruik makend van het uitstekende commentaar van Mehdi Hasan op de Britse uitgave van The Huffington Post, werd dit een “Gaza voor twijfelaars” aan de hand van zeven vragen.

“Mijn partij” en “de andere partij”: over het belang van zelfkritiek

De Russische krant Novaja Gazeta had op vrijdag 25 juli in grote letters – en in het Nederlands – op de voorpagina staan: Vergeef ons. Een opvallende stap. Ik laat nu even alle onzekerheden buiten beschouwing over de uiteindelijke veroorzakers van het neerstorten van vlucht MH-17 (zie daarover mijn vorige blogpost). Ik vind het een ontroerend gebaar. En het heeft ook alles te maken met datgene waarmee ik mijn vorige blogpost afsloot: het belang van zelfkritiek.

De vastenboodschap van die andere Franciscus

Nog even door over dat Franciscus-artikel: op Nieuwwij.nl staat nu ook een blog van mij, over de vastenboodschap van paus Franciscus én over Franciscus van Assisi als profeet van de menselijke waardigheid. Wat vlotter en minder langdradig dan het artikel waar ik nu al vier weken lang over aan het uitweiden ben. Lees het hier.